கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலில்
"கோதபாய ராஜபக்ஷ" வெல்வதை
நான் ஆதரித்தேன்.
இதற்கு பல காரணங்கள் இருந்தன.
முதலில்,
தற்போது, இருக்கும் முதலாளித்துவ அமைப்பில் (வெற்றிபெறக்கூடிய) பதவிக்கு போட்டியிட்ட வேட்பாளர்களில்
அவர் சிறந்தவராக அதற்கு தகுதியானவராக இருந்தார்
எதிர்க்கட்சி வேட்பாளர் சஜித் பிரேமதாசவை விட அதிகம்
அவர் முன்னால் இருந்தார்.
இரண்டாவது,
நான் தனிப்பட்ட முறையில் நம்பும் அரசியல் கம்யூனிசம் என்றாலும்
அந்த கட்சிகளில் ஈடுபட்டுள்ளவர்கள் பெற்ற நடைமுறை அனுபவத்தின் அடிப்படையில்
அவர்கள் மூலம் வரும் சோசலிசத்தைப் பற்றி
நம்பிக்கை இல்லாமை.
முதலாளித்துவ அமைப்பு இருந்தது, நடைமுறை யதார்த்தமும் அப்படியே இருந்தது
அந்த அமைப்பின் சிறந்த பிரதிநிதியைத் தேர்வு செய்ய வேண்டியிருந்தது
மூன்றாவது,
கடந்த பருவம் உலகில், குறிப்பாக ஆசியாவில் ஒரு அரசியல் அனுபவமாக இருந்தது
"சிங்கப்பூர் போன்ற பல நாடுகள் நாட்டை நேசிக்கும் சர்வாதிகார ஆட்சிகள் மூலம்
உருவாக்கப்பட்டது.
அந்த முன்னுதாரணத்தில்
இந்த நாட்டிலும் அத்தகைய வாய்ப்பை முயற்சிக்க வேண்டும்.
நான்காவது
நாட்டிற்கு மேலே அந்த வாய்ப்பை முன்னறிவித்த தனிநபர்கள் மற்றும் சக்திகள்
மேலே உள்ள அந்த சூழ்நிலைகளில், அவரைச் சுற்றியிருந்தன
ஆனால் தற்போதைய அரசாங்கத்தில் அந்த எதிர்பார்ப்புகள் சிதைந்து போகின்றன என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.
அப்போது என்னுடன் மோதிய கட்சிகள் இங்கே
"அதைத்தான் நாங்கள் சொன்னோம்!" மற்றும் பல
"உதாரணம் " குறித்த ஒரு கருத்து வெளியிடப்பட்டது.
அவர்களுக்கு சொல்லப்பட வேண்டும்,
அன்று அவரால்
"நாட்டைக் கட்டுவதற்கு சக்தி தேவை என்று"
கோரப்பட்ட போது
அந்த அதிகாரம் மக்களால் வழங்கப்பட்டது.
ஆனால் அதனுடன்
"இது எங்கள் கவனத்திற்கு வந்தது
'நடைமுறைக்கு மாறான அரசியல் முடிவுகள்' போன்ற நடவடிக்கைகள் முறையாக எடுக்கப்படவில்லை என்று தெரிகிறது.
இங்கே நாம் மேற்கண்ட அரசியல் முடிவுகளை வைத்திருக்கிறோம்
"தனிப்பட்ட கோட்பாட்டிற்காக" எடுக்கப்படவில்லை,
அதிலிருந்து எதுவும் பெறப்படவில்லை
அதை இங்கேயும் குறிப்பிட வேண்டும் ..
இறுதியாக, அதை சொல்ல வேண்டும்
"அரசாங்கத்தை சரியாக்கொண்டு செல்ல"
இன்னும் ஒரு வாய்ப்பு உள்ளது
அது இல்லை என்றால்
அவர்களும் வரலாற்றில்
"குப்பையில் வீசப்படுவார்கள்."
(கமல் பி.அலககோனின் பேஸ்புக் பக்கத்திலிருந்து ...)
